Po przegranej Rafała Trzaskowskiego z Karolem Nawrockim w drugiej turze wyborów prezydenckich, w obozie władzy wyraźnie widać rysy. Donald Tusk po raz pierwszy od lat znalazł się w defensywie. Jego przywództwo przestaje być gwarantem stabilności, a staje się ciężarem. Coraz więcej głosów sugeruje, że Tusk nie tylko nie potrafi już porwać zaplecza, ale zaczyna mu ciążyć. W kuluarach mówi się wprost: to początek końca epoki Donalda Tuska.
Nowy układ: Sikorski za Tuska, Trzaskowski do MSZ
– Nieprzypadkowo zadaję to pytanie, bo takie opinie chodzą po Sejmie – stwierdził Bogdan Rymanowski w Polsat News, pytając o możliwe zmiany w rządzie. W odpowiedzi padło jedno nazwisko: Radosław Sikorski. To właśnie on miałby zastąpić Donalda Tuska na stanowisku premiera. Rafał Trzaskowski, świeżo po porażce w wyborach prezydenckich, miałby objąć funkcję szefa MSZ.
Dla Trzaskowskiego byłaby to forma politycznego ratunku, dla Sikorskiego – być może ostatnia i jedyna szansa, by wejść na szczyt po tym, gdy nie udało mu się zostać szefem NATO, ani Wysokim Przedstawicielem UE ds. Polityki Zagranicznej.
W polityce wszystko jest możliwe
– przyznała Joanna Scheuring-Wielgus z Lewicy.
Z kolei Ryszard Petru przestrzegał, że „duża część plotek po Sejmie, to tylko plotki”. Ale właśnie te plotki coraz głośniej wybrzmiewają także poza Sejmem. Jest więc bardzo prawdopodobne, że z tych plotek może się urodzić coś więcej.
Sikorski: gra o wszystko. Tusk nie wybacza
Radosław Sikorski to polityk, który od lat funkcjonuje poniżej swojej wagi, ale zawsze ze świadomością, że swoje ambicje musi ukrywać, aby je objawić w odpowiednim momencie. Dziś wie, że lepszego momentu nie będzie. Jeśli nie teraz, to nigdy. Ale wie też, że jeśli przegra tę partię, to zostanie sam. Donald Tusk nie wybacza zdrad, a w świecie polityki Platformy Obywatelskiej, zdradą jest już sam fakt bycia „następcą”.
Sikorski, choć ma talent, doświadczenie i silne kontakty w Europie, budzi niepokój wśród części elit PO. Przez lata budował pozycję w partii oraz relacje z jej najważniejszymi graczami, ale ma też swoją polityczną przeszłość i ciemniejsze punkty. Jego atutem są dobre kontakty w USA, ale wielu widzi głównie wady: duże ego, przerost ambicji oraz skłonność do wpadek.
Donald Tusk z kolei nie zdołał nigdy zbudować dobrych relacji z żadną administracją w Waszyngtonie, ani republikańską, ani demokratyczną. Przez lata opierał swoją pozycję międzynarodową o struktury unijne i relacje z establishmentem w Niemczech. Teraz, widząc jego słabość, elity europejskie powoli wycofują się z cichego poparcia dla byłego szefa Rady Europejskiej.
„Słowo na ch…” – chaos i rozpad kierownictwa
W obozie władzy narasta atmosfera niepewności. Najlepiej oddają to opinie i komentarze bliskich władzy publicystów liberalno-lewicowych. W podkaście „Dzieje się” Karolina Lewicka nie owijała w bawełnę.
Donald Tusk nie był w stanie wstrząsnąć tym obozem przed 1 czerwca, po 1 czerwca jest gorzej. Każdy robi co chce, nie ma decyzji, nie ma przywództwa(…). Kiedy zadaję fundamentalne pytanie o stan koalicji, dostaję odpowiedź, której nie mogę zacytować, bo zaczyna się na „ch”
– powiedziała.
To więcej niż język politycznej frustracji. To zapowiedź przesilenia. Okazuje się, że premier nie panuje już nad sytuacją, a jego zaplecze przestaje go słuchać. To już krok dalej, niż erozja autorytetu człowieka określanego mianem „Króla Europy”, ale początek politycznej dekonstrukcji. Dziś coraz mniej zależy od samego Tuska, a to sytuacja z którą, przynajmniej na rynku krajowym, nigdy jeszcze nie miał do czynienia.
Zmierzch lidera: Tusk jako balast, nie kotwica
Jeszcze kilka miesięcy temu Donald Tusk był bezalternatywnym liderem obozu władzy. Dziś coraz częściej mówi się o nim jako o przeszkodzie w trwaniu koalicji. Jeśli środowe głosowanie nad wotum zaufania zakończy się porażką lub ledwo przepchniętym sukcesem, stanie się to sygnałem dla wszystkich: czas Tuska się kończy. A może już się skończył.
Radosław Sikorski, choć niepewny i kontrowersyjny, jest dziś jedynym politykiem koalicji 13 grudnia, który może rzucić rękawicę. Ale jego zwycięstwo będzie równie spektakularne, co ryzykowne. Władza kocha sukces, ale porażki pamięta długo. Zwłaszcza Tusk, który zna wady Sikorskiego jak mało kto.