W kampanii była „twarzą prawdy”. Dziś już nikt nie chce o niej mówić. Anna Kanigowska, opiekunka Jerzego Ż. i bohaterka głośnego materiału Onetu, miała być koroną oskarżenia wobec Karola Nawrockiego, dziś wybranego na urząd Prezydenta Rzeczypospolitej. Jej wywiad wykorzystywały media głównego nurtu i politycy z najwyższych szczebli, nie wyłączając z tego premiera i ministra sprawiedliwości. Tymczasem, nowe informacje ujawnione przez dziennikarzy Niezalezna.pl i Telewizji Republika nie pozostawiają wątpliwości: Kanigowska była wielokrotnie karana, siedziała w więzieniu, a jej wyroki nie zostały zatarte.
Choć sprawa od razu wyglądała na polityczną, zasadne są wątpliwości i głośne pytania o to, czy ważni politycy i służby specjalne, nie wiedziały czy raczej nie chciały wiedzieć o tym „CV” głównej informatorki.
Twarz prowokacji z mało ciekawym życiorysem
Choć początkowo sąd w Gdańsku poinformował, że skazanie Kanigowskiej za oszustwa i fałszowanie dokumentów zostało zatarte, po dziennikarskiej interwencji przyznał, że była to pomyłka.
Osoba wymieniona w pytaniu jest osobą karaną. Wcześniejsza informacja o zatarciu się skazań była niezgodna z rzeczywistością
– przyznał rzecznik Sądu Okręgowego w Gdańsku.
Dodatkowo ujawniono kolejny wyrok skazujący Kanigowską, tym razem na dwa lata więzienia w zawieszeniu za identyczne przestępstwa.
Co więcej, z ustaleń śledczych wynika, że „opiekunka” odbywała już karę pozbawienia wolności w zakładzie karnym. Trudno więc mówić o przypadkowej osobie, która „przypadkiem” znalazła dokument mający kompromitować kandydata na prezydenta. A jednak właśnie na niej oparto medialną nagonkę.
Polityczna prowokacja? Media i rząd Tuska w roli operatorów
Kanigowska, według własnych słów, od wiosny 2022 do wiosny 2023 roku opiekowała się seniorem Jerzym Ż., który wcześniej powierzył opiekę nad sobą Karolowi Nawrockiemu, dziś prezydentowi elektowi. W rozmowie z Onetem twierdziła, że na dokumenty dotyczące transakcji pomiędzy Jerzym Ż., a Karolem Nawrockim, wpadła przypadkowo.
Robiłam kiedyś porządek w dokumentacji pana Jerzego i przypadkiem znalazłam odręcznie napisane oświadczenie Karola Nawrockiego i jego żony, że pan Jerzy przekazuje im mieszkanie w zamian za opiekę i pomoc
– mówiła dziennikarzom.
To właśnie na tej narracji media zbudowały jeden z najmocniejszych ataków w kampanii wyborczej. Dziś już wiemy, że posługując się osobą o wątpliwej reputacji i kryminalnej przeszłości.
Wypowiedzi Kanigowskiej cytowano w debatach, materiałach informacyjnych, komentarzach politycznych. Odnosił się do niej sam minister sprawiedliwości. Dziś nikt nie chce się do tego przyznać, ani dziennikarze, którzy powielali tezy, ani politycy, którzy je wykorzystywali. Wygląda to tak, jakby opiekunka została „zaprogramowana” przez służby i następnie „udostępniona” przez nie dziennikarzom.
Sztab Karola Nawrockiego od początku podnosił, że sprawa ma charakter prowokacji i nosi znamiona operacji informacyjnej, której celem było zaszkodzenie kandydatowi. Dziś, już po wyborach, staje się jasne, że miał rację.
Karana w DPS-ie. Gdańskie instytucje nie widziały problemu
Dodatkowe pytania rodzi też zatrudnienie Anny Kanigowskiej w charakterze opiekunki dla instytucji współpracujących z miastem Gdańsk. Choć była karana za przestępstwa dotyczące zaufania i dokumentów, wykonywała zadania zlecone przez MOPS i Polski Komitet Pomocy Społecznej. Zapytany o tę sytuację magistrat odpowiedział portalowi Niezależna.pl.
Ustawa […] nie przewiduje obowiązku wymogu zaświadczenia o niekaralności
– napisano.
Równocześnie wiadomo, że po medialnym zamieszaniu Kanigowska została odsunięta od pracy, rzekomo z powodu… udzielonego wywiadu.
Sprawa Kanigowskiej to dziś modelowy przykład tego, jak łatwo zbudować kampanijny przekaz na podstawie wątpliwych źródeł i jak trudno później znaleźć chętnych do przyznania się do błędu. Została wykorzystana, przedstawiona jako „świadek prawdy”, a teraz gdy okazuje się, że ma za sobą kryminalną przeszłość, usunięta z przestrzeni publicznej.
Dla wielu to dowód na to, że mieliśmy do czynienia z operacją polityczną, której celem było nie dojście do prawdy, ale zniszczenie przeciwnika politycznego. Tym razem się nie udało.