Po kolejnym dobrym wystąpieniu, tym razem w Kanale Zero, Mateusz Morawiecki wraca do politycznej gry jako główny kreator narracji programowej PiS. Bierze na siebie bilans rządów Zjednoczonej Prawicy i otwarcie wskazuje przyczyny wielu niepowodzeń swojego rządu. Było tylko kwestią czasu, aż głos zabierze jego były minister Zbigniew Ziobro, wyciągając znany już katalog zarzutów: Zielony Ład, KPO i rzekome „uleganie Brukseli”. Całość sprawia wrażenie, jakby były lider Solidarnej Polski, a dziś wiceprezes PiS, pozazdrościł Morawieckiemu politycznego powrotu – nie tylko do łask prezesa partii, ale i do opinii publicznej.
W rozmowie u Krzysztofa Stanowskiego w Kanale Zero, były premier Mateusz Morawiecki opowiadał o okresie w którym kierował rządem. Polityk nie szukał uników i odniósł się także do wewnętrznych sporów, które ciążyły na notowaniach ówczesnego obozu władzy. Zdaniem Morawieckiego, główną rolę odegrał tu Zbigniew Ziobro, jako lider Solidarnej Polski.
Ja byłem w sporze zasadniczym. Z mojego punktu widzenia te spory były niepotrzebne. Na pewno nie przyczyniło się to do poprawy naszych notowań
– powiedział Morawiecki.
Chwilę później przeszedł do konkretu, wskazując na tempo reform wymiaru sprawiedliwości jako niewykorzystaną szansę, co mści się do dzisiaj. Chodziło mu usprawnienie wymiaru sprawiedliwości, aby sprawy nie ciągnęły się latami.
Miałem żal, że reforma wymiaru sprawiedliwości nie idzie, tak jakby mogła iść… A tutaj przyziemne sprawy: ile trwa rozprawa sądowa, co uprościć. Nie widziałem postępu
– powiedział.
Debata czy konflikt? Ziobro zawsze wolał to drugie
Wywołany do tablicy poczuł się Zbigniew Ziobro. Jego odpowiedź przyszła szybko i miała ustawić spór na jego ulubionym polu, czyli opowieściach o złych relacjach z Brukselą. Trudno odmówić mu racji, ponieważ instytucje Unii Europejskiej wprost lub w sposób zawoalowany zwalczały prawicę w Polsce. Rację ma również były premier, który próbował jednak szukać porozumienia, by nie zrażać do rządu proeuropejskiej części społeczeństwa.
Mateuszu, powiedziałeś, że byliśmy w głębokim sporze. To prawda. W przeciwieństwie do Ciebie nigdy nie zgadzałem się na Zielony Ład… mechanizm warunkowości – czyli mechanizm szantażu wobec Polski. Nie zgadzałem się też na KPO z unijnymi podatkami i „kamieniami u szyi” naszej gospodarki
– napisał były minister, otwierając wyliczenie różnic.
Zbigniew Ziobro zwrócił się do Mateusza Morawieckiego z propozycją debaty. Podkreślił, że za sukcesy i porażki okresu rządów PiS i Solidarnej Polski, odpowiedzialność bierze premier. Tym samym, zarzucił mu, że nie słuchał go w rządzie, a teraz próbuje zwalać winę na niego i jego byłą formację.
Skoro wciąż wracasz do przyczyn utraty władzy i odpowiedzialność zrzucasz na innych, jestem gotów na publiczną debatę z Tobą o przeszłości i przyszłości
– skonstatował Ziobro.
Motywacje i timing: dlaczego teraz?
Motywacje Ziobry są oczywiste: wynikają mniej z troski o obóz prawicy, a bardziej z pobudek osobistych. Dziś nie jest już liderem partii, lecz jednym z dwunastu wiceprezesów PiS. Sytuacja, w której Morawiecki odzyskał wigor i stał się twarzą PiS w konfrontacji z nieudolnymi rządami koalicji Donalda Tuska, jest dla byłego ministra dotkliwa.
Morawiecki wygrał dwie głośne debaty: ze Sławomirem Mentzenem i Adrianem Zandbergiem, udzielił kilku wysokozasięgowych wywiadów i znów jest w najbliższym otoczeniu prezesa PiS Jarosława Kaczyńskiego. Riposta Ziobry jest więc racjonalnym ruchem obronnym: przypomnieniem własnej tożsamości i powrotem do osi sporów, które przez lata wzmacniały jego rozpoznawalność. To zarazem dowód, że polityczne „akcje” Morawieckiego mają dziś dużą wartość, a wynikające z tego zagrożenia dla środowiska Ziobry zostały przez niego potraktowane całkowicie serio.
Stawka na prawicy: konkurencja narracji, nie osób
Dwie opowieści mogą się uzupełniać, jeśli zostaną utrzymane w ryzach programu, a nie personalnej wojny. Morawiecki proponuje język sprawczości i korekt kursu, Ziobro – ostrą definicję suwerenności. Dla całej prawicy pozytywny scenariusz jest prosty: przywództwo buduje ten, kto pokaże, jak połączyć skuteczność państwa z bezkompleksową polityką europejską. Wszystko bez marnowania energii na jałowe konflikty, które już raz kosztowały obóz utratę politycznej dynamiki.